مدینه سحرگاهت رافراموش نخواهم کرد

نوشته‌ي:
 

جمعه 88 تیر 5
 

 

اخرین سحرگاهی بودکه تومدینه بودیم طبق روال شبهای گذشته قرارمون بین الحرمین بودامااین بار پایین قبرخانم ام البنین...
یادمه تامدیرکاروانمون اولین صلوات رو به نرمی فرستاد صدای گریه ی بچه ها بلندشد انگار همه فقط منتظربودن که یکی شروع کنه
این بارتوسل کردیم به اقاصاحب الزمان واقای کولیوندبرامون خوندن:
من ان کوچه گرد شب انتظارم  که جزدیدنت ارزویی ندارم  نگاهی برای خداکن مرا
باورش برای هممون سخت بود که روز اخروبه همین زودی6روزگذشت
یادروزاول افتادم که باورم نمیشد که این منم روبه روی گنبد خضرا دارم جواب سلام پیامبرمیدم اون موقع اصلادوست نداشتم به رفتن فکرکنم
اما حالاخودم رو بایدبرای وداع اماده میکردم
اصلانمیدونم توچه حالی بودم ازیه طرف غم جدایی دیوونم میکرد واز طرف دیگه شوق وصال سرمستم
وچه سوزناک زمزمه میکردیم:

    مدینه من میروم تو وفاکن  مرایکباردگرتوصداکن

ازعارفانه های امام روح الله

نوشته‌ي:
 

پنج شنبه 88 خرداد 14
 

سرزلفت به کناری زن ورخسارگشا
 تاجهان محوشود خرقه کشد سوی فنا
 به سرکوی تو ای قبله دل راهی نیست
 ورنه هرگزنشوم راهی وادی منا
 ازصفای گل روی توهرکس برخورد
 برکنددل زحریم ونکند روبه صفا
 طلق ابروی تومحراب دل وجان من است
 من کجاوتوکجا؟زاهد ومحراب کجا؟
 ملحدوعارف ودرویش وخراباتی ومست
 همه درامرتوهستندوتوفرمانفرما
 خرقه ی صوفی وجام می وشمشیرجهاد
 قبله گاهی توواین جمله همه قبله نما
 رسم ایا به وصال توکه درجان منی؟
 هجرروی توکه درجان منی نیست روا
 ماهمه موج وتودریای جمالی ای دوست
 موج دریاست عجب انکه نباشد دریا

کجاییم

نوشته‌ي:
 

یکشنبه 88 خرداد 3
 

کجابودیم؟

 کجاهستیم؟
 کجابایدباشیم؟
میدونم شمایی که تجربه این سفر معنوی رو داشتی حتماازخودت میپرسی.
می فهمم تو جواب سوال اول تو دلت چی می گذره!
میدونم تو جواب دومی چه آهی از اعماق وجودت می کشی!
امامهم اینکه کجا بایدباشیم...ِِ اصلاًشایدبرای همین به این سفر دعوت شدیم که بفهمیم کجابایدباشیم وچقدرازراهواومدیم وچقدرباقی مونده.
بیاییدهروزاین ارزیابی روازخودمون داشته باشیم که چه قدرنزدیک شدیم به همون جایی که بایدباشیم.